سازمان ملل در پایان جنگ جهانی دوم و از سوی کشورهای پیروز در آن جنگ شکل گرفت و سازمان و روال حاکم بر فعالیت آن نشان از شرایط جهانی بعد از جنگ دوم دارد. شورای امنیت قوی‌ترین نهاد سازمان ملل 5 عضو دائمی دارد که در تصمیمات این شورا حق وتو دارند. صندوق کودکان سازمان ملل متحد -یونیسف- در اولین جلسه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در تاریخ 20 آذر 1325 برای کمک به کودکان آسیب‌دیده از جنگ جهانی دوم و تامین غذا، دارو و لباس آنها تاسیس شد. امروزه یونیسف بزرگ‌ترین نهاد بین‌المللی در حوزه کودکان است و در بیش از 190 کشور جهان در زمینه بهداشت و تغذیه، آموزش، مراقبت از کودکان و دسترسی به فرصت‌های برابر برای کودکان فعالیت می‌کند. یونیسف با طیف وسیعی از مقامات دولتی، سازمان‌های جامعه مدنی، رهبران مذهبی، دانشگاه‌ها و بخش خصوصی همکاری می‌کند. مهم‌تر از همه اینکه، اقدامات و فعالیت‌های یونیسف با کمک‌های مالی داوطلبانه دولت‌ها، بخش خصوصی و افراد و نهادهای نیکوکار در هر گوشه از جهان اجرا می‌شوند.
دسترسی به آموزش:
وزارت آموزش و پرورش و یونیسف می‌کوشند دسترسی همه کودکان در ایران را به آموزش رسمی پیش‌دبستانی بهبود بخشند.
پیشگیری از مصرف مواد در میان نوجوانان:
ارتقای ظرفیت سازمان‌های دولتی و غیردولتی مربوطه در تدوین، اجرا و ارزشیابی یک برنامه جامع مبتنی بر شواهد با هدف پیشگیری از مصرف مواد در میان نوجوانان.
پيشگيري از انتقال اچآیوی/ایدز از مادر مبتلا به کودک:
یونیسف از ابتدای اجرای برنامه ملی «پيشگيري از انتقال اچآیوی/ایدز از مادر مبتلا به کودک» در سال 1393 از این برنامه حمایت کرده است، و به همکاری با وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در تلاش برای گسترش پوشش خدمات در این زمینه ادامه می‌دهد.
کودکان در رسیدگی‌های قضایی:
حمایت از تدوین منابع و کتابچه‌های راهنمای آموزشی پیرامون کودکان در رسیدگی قضایی. ارتقای ظرفیت‌های کارشناسان مربوطه در استفاده از برنامه‌های قضازدایی و تدابیر جایگزین. حمایت از ارائه آموزش‌های فنی و حرفه‌ای برای نوجوانان در کانون‌های اصلاح و تربیت. تقویت ارائه خدمات و برنامه‌های موثر در حوزه مراقبت بعد از خروج برای نوجوانان. ایجاد زمینه‌های لازم برای اجرای برنامه‌های رسیدگی قضایی کودک محور. حمایت از تلاش‌های ملی برای ارتقای مصالح عالیه کودک.
پیشگیری از سوءرفتار با کودکان، از جمله در شرایط بحران:
حمایت از مراقبت و فرزند‌‌پروری مطلوب برای تکامل و بالندگی کودکان و نوجوانان و ارتقای ظرفیت نظام‌های سلامت، آموزش و رفاه اجتماعی برای پیشگیری، تشخیص زودهنگام و مقابله با سوءرفتار با کودک، به ویژه در محیط خانه و مدرسه.
ارتقای ظرفیت سازمان بهزیستی کشور برای پایش وضعیت کودکان بی‌سرپرست موثر در مراکز نگهداری و شبه‌خانواده. ارتقاء ظرفیت نقش‌آفرینان اصلی حوزه «حمایت از کودکان در شرایط بحران» و ایجاد یک سازوکار هماهنگی ملی برای این حوزه.
سلامت مادر و کودک:
یونیسف با همکاری دولت و سایر سازمان‌ها برای تحقق اهداف زیر تلاش می‌کند: کمک به پیشگیری از زایمان زودرس و ایجاد ظرفیت خدمات بهداشتی برای ارتقاء مراقبت‌های بهداشتی در زمان تولد. تسهیل مراقبت‌های گروهی موثر که توسط متخصصان مراقبت‌های بهداشتی به نوزادان در هنگام تولد ارائه می‌شود.
پیشگیری از اچآیوی/ایدز در میان نوجوانان:
کمک به تدوین طرح‌های پیشگیری از ابتلا به اچآیوی/ایدز و آموزش مهارت‌های زندگی برای نوجوانان کم‌برخوردار با همکاری و مشارکت خود این نوجوانان. همکاری با وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در گسترش یک الگوی جدید با عنوان «باشگاه‌های سلامت نوجوانان» با هدف افزایش دسترسی مناسب به نوجوانان در معرض خطر و ارتقای دانش، مهارت‌ها و سلامت آنها. ارتقاء دانش، مهارت‌ها و نگرش نوجوانان درباره پیشگیری از اچآیوی/ایدز.
تغذیه مادر و کودک:
ارتقاء ظرفیت‌های وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و سازمان بهزیستی کشور در تدوین و اجرای یک رویکرد مبتنی بر شواهد در زمینه تغذیه مادر و کودک با هدف ترویج مداخلات تغذیه‌ای اساسی از جمله حمایت از تغذیه با شیر مادر، مکمل‌های غذایی مناسب برای نوزادان بالای 6 ماه و مکمل‌های ریزمغذی خوراکی برای زنان و كودكان، و برنامه ملی غنی‌سازی مواد خوراکی برای رفع کمبودهای تغذیه‌ای در 1000 روز اول زندگی.
رفاه کودکان و کاهش فقر:
تقویت ظرفیت‌های ملی با هدف درک، موقعیت‌یابی و ردیابی فقر چند بعدی کودکان. ارائه کمک‌های تخصصی و تهیه شواهد اقتصادی با هدف ترویج و حمایت از تدوین سیاست‌های جامع و فراگیر رفاه اجتماعی و نظام‌هایی که می‌توانند به تمامی ابعاد فقر کودکان بپردازند.
کودکان بازمانده از تحصیل:
ارائه تخصص فنی، نمونه‌های موفق در جهان و جدیدترین دانش روز به وزارت آموزش و پرورش با هدف دسترسی بهتر همه کودکان در ایران به آموزش رسمی. همکاری با وزارت آموزش و پرورش برای بهبود کیفیت آموزش در مدارس شبانه‌روزی در استان‌های کم‌برخوردار کشور.